এলবার্টো ৰিয়সৰ কবিতাৰ অসমীয়া অনুবাদ

 ইতিহাস আৰু মিষ্টাৰ লুনা 

মূল: এলবার্টো ৰিয়স (Alberto Ríos)

 অনুবাদ: ধ্ৰুৱ শইকীয়া 

জগতত অনেক কথা, কাহিনী অনেক 

সৰহভাগ গাড়ী-মটৰত উঠি যোৱা মানুহ যদিও

দুই এজন চালকৰ আসনত থাকে৷ 

ল’ৰা ৰজা টুটনখামেনক 

প্ৰথমে নিজৰ বিচনাখন নিজে পাৰি লবলৈ কোৱা হৈছিল৷

কোৱা হয় টমাচ ব্লেংকেটৰ হেনো এক 

সংশোধন হৈছিল ১৩৪০ চনত৷  

তাৰ পিচত আকৌ, স্কুলীয়া ল’ৰা-ছোৱালীৰ কিতাপত আছে 

এই যে আটাইবোৰৰে সভাপতি টিয়ডৰো লুনাই

১৯৩২ চনত উদ্ভাৱন কৰিলে ৰমণ মৈথুন শৈলী 

এটা বহু পুৰণি কৌতুক 

হাঁহি উঠে যদিও মিছা নহয় কথাটো৷ 

এটা মুর্তিৰ মৃত্যুৰ পিচৰ কথা,

কথাখিনি ভাবিবলগীয়া, 

পাৰ চৰাই উৰি আহি মুর্তিৰ হাতখন বা মূৰত নপৰে 

তেওঁৰ খ্যাতি আৰু যশস্যাৰ ওপৰতহে বহে 

দুই ডজন পাৰ চৰাই৷ 

কেইখনমান মুখত খোৱা বস্তু, 

আন কেইখন মুখত কথা৷ বেচি ভাগৰে মুখ আহাৰ শুন্য৷ 

মিষ্টাৰ লুনাৰ মুখত নাৰীৰ প্ৰবৃত্তি৷ 

জীৱনৰ ভাটি বয়সত তেওঁৰ পত্নীয়ে তেওঁৰ কথা ভাবিছিল

তেওঁ শুই থাকোতে কথা পাতে 

অকল সেয়াই নহয়

কেতিয়াবা তেওঁ মুখখনে হামিয়াব খোজে

কেতিয়াবা ৰূপ লয় এটা মাছৰ৷ 

শুনিবলৈ পাওঁ যে 

খাটি হীৰা পানীত নেদেখি৷

নাজানো মিষ্টাৰ লুনাৰ মৃত্যু কেনেকৈ হ’ল, 

তেওঁৰ শটোৰ বা কি হ’ল সেয়াও অজ্ঞাত৷  

শুনিবলৈ পাওঁ তেওঁ নিজৰে এটুকুৰাকৈ দি গৈছিল নিতৌ 

নিজৰ ভিতৰৰ পৰা, বাহিৰৰ পৰাও, 

সাৰে থকা অৱস্থা আৰু সপোনতো, 

সেয়ে মানুহে কয় তেওঁ হেনো ৰূপ ললে সহস্ৰ নাৰীৰ৷